Wat is er aan de hand? Er zijn in Nederland inmiddels al meerdere mensen in omroepland tot de grond afgefakkelt om gedrag of uitspraken. Tom Egbers mag tegenwoordig zelfs bij de hockeyclub van zijn dochter geen commentaar meer leveren, dan wordt ie het hek uitgekegeld. Er is permanente bewaking rond Matthijs van Nieuwkerk, Ali B mag zelfs niet meer denken aan meisjes, dan gaat de 35.000 volt knop in zijn hoofd af, het is allemaal drama. En waar begint het? Bij het feit dat sommigen net mensen zijn. Er zijn in ons land een soort nieuwe journalisten opgestaan, rioolratten of gewoonweg onkruid zou een betere naam zijn, die er vooral op uit zijn om schandaaltjes of ongemak te zoeken waar een bekend iemand bij betrokken is, en die vervolgens bij de knieën af te breken, te vernietigen, als een lief klein zeehondje kapot te knuppelen tot het bloed hun schoenen raakt. Ik noem een Tim Hofman met zijn ongelooflijk irritante manier van interviewen, zijn lichtelijk ongemakkelijke gezicht en vooral een heel, heel vervelende manier van werken. Als hobby maakt ie Youtube filmpjes waarin hij drek opzoekt, ingefluisterd door iemand, de drek uitvergroot tot een enorm stuwmeer aan schijt, en dit over mensen heen giet. Ik noem een Yvonne Coldeweijer die nu, ik neem aan door kunstmatige inseminatie, je zou je hond er nog vanaf schoppen, zwanger is, en er intens van geniet mensen een gecremeerde kroket te noemen (vooruit, die is wel op waarheid gebaseerd), maar vooral bezig is roddels te promoten tot feit en mensen hiermee moedwillig te vernielen. Noemen ze Juice, dat bekt beter dan achterklap. Hoe dan ook, het werkt! En zoals vaak, waar rook is, is vuur. Zij zijn dodelijk vervelend en moeten niet voor mijn wielen terechtkomen, er is een kans dat ik nog een keer terug rijd voor de zekerheid. Ik ga niet zo lekker op dat soort lui.

Wij Nederland is die omroep die vooral, misschien wel alleen bekend is van Goedemorgen Nederland. Dat programma waar een aantal van de dames die nu hart van Nederland presenteren ooit werden geïntroduceerd. Ik moest echt even hun site checken wat ze nog meer doen, maar eigenlijk best veel. Nou ja, daar werken dus voornamelijk jonge mensen, die net starten in de wereld van TV. En dus worden ze geconfronteerd met hoe hard dat soms kan zijn. Een gegeven, want tv en film is een keiharde wereld. Daar mag je eerlijk zijn, en moet je een beetje eelt op je ziel hebben. Maar anno 2024 niet meer, want tegenwoordig worden er vooral mietjes gekweekt, watjes die ineens krimpen als er iets kwetsend gezegd wordt, wanneer zij niet worden aangezien voor het gender dat zij kiezen, of geen gender als ze dat willen, maar het belachelijk vinden wanneer je een vergiet op je hoofd zet vanuit je geloof. Mensen, willen jullie je kinderen alsjeblieft opvoeden met hoe de wereld echt werkt, want we maken nu echt alles kapot. 

Ik kijk niet meer terug. Dat was de afspraak die ik met mezelf gemaakt heb. Voor die drie mensen die wel al mijn blogs lezen: Ja, dit is weer zo'n heel persoonlijke. Je kunt nu nog afhaken en weggaan. Ik zou niet meer terugkijken omdat het niet goed is terug te kijken naar een jaar dat slecht was, een jaar dat pijn heeft gedaan. Maar nu is het 31 december, de laatste dag van 2023. Een jaar met veel ervaringen, een jaar waarin ik mezelf heb leren kennen, mensen opnieuw leer kennen, het leven opnieuw ben tegengekomen. Een leven met een diepzwarte rand, maar met een gouden inhoud. Een jaar van afbraak en opbouw, een jaar van nieuwe bouwstenen. 

Begin van het jaar was zoals veel andere jaren gezapig, maar bij mij speelde veel. Ik was niet op mijn best, en de weg kwijt. Misschien ook wel een soort van midlife-crisis. Misschien wel gewoon zo'n moment in je leven, geen idee. Eind januari overleed Iwan, iemand die ik ken vanuit mijn jeugd, die belangrijk voor me was, een vader figuur als mijn eigen vader er niet was. Ik ben door zijn ziekte vorig jaar opnieuw in contact gekomen met hem, heb hem bezocht, en spijt dat ik zeker 20 jaar niet met hem had gesproken, hem niet had gezien. Dit heeft ook veel met mij gedaan, het moment was niet goed. Ik ben op de uitvaart geweest, en ben op enig moment weggelopen, naar Dimi, even met mijn grote vriend die nooit mijn vriend kon worden gesproken. Ergens heeft dat mij ook doen beseffen dat je je eind niet bepaalt, maar dat je zomaar ziek kan worden, dat het zomaar over kan zijn. Ik was bezig af te dalen in een slechte vibe, een slechte periode, en dit hielp niet mee. Dit duurde voor mijn gevoel te lang, ik zocht mijn eigen weg. Dit heeft druk gezet op alles, op mezelf, op mijn werk, op mijn huwelijk, mijn vrienden, mijn thuis. Ik was teveel, continu, bezig met mezelf. Ik ben gewend om alles zelf op te lossen, dit heb ik van huis uit geleerd, mensen die mij kennen weten dat ik geen superjeugd heb gehad, maar je jeugd vormt je, plaatst je, en geeft je de weg voor de rest van je leven, of je dat nu wilt of niet. 

Soms kun je dingen echter niet zelf oplossen, dat heb ik nu geleerd. Soms komen er dingen op je weg die je niet kan voorzien, ook dat is het leven. Ik kom dan in een soort vecht-stand en ga de uitdaging aan, want ik ben sterker dan alles. Zoals ik altijd zeg: ik win altijd, ook al lijkt het niet zo. Geef mij een uitdaging en ik bijt me erin vast, want het moet lukken. Alleen had ik dit niet in de hand, en ging het fout, hard fout. Ik kon er niet uit komen, snapte het ook niet. Begon meer en meer in mezelf te leven, was continu bezig met mezelf, vinden wat ik moest doen, maar vond het niet. Ik raakte langzaamaan in een depressie, kon de weg terug niet meer vinden. Nu is het zo dat depressies voor mij iets mythisch zijn. Iemand in een depressie kiest daarvoor dacht ik altijd. Laat maar gebeuren, leven is toch kut. Ik kende geen burn-outs, ik vond mensen die in een depressie of burn-out zaten zwakkelingen. Nu was ik daar zelf een van. En nee, ik zat niet in een superdiepe depressie, maar het ging wel de verkeerde kant uit, en zonder hulp had ik het niet gered, zat ik daar waarschijnlijk nog steeds. 

Een depressie is een zwart gat, een gat zonder uitzicht, een diepe put waar je niet uit kan klimmen, maar het is ook prima. Sommigen zwelgen in hun ellende, grijpen de lifelines die uitgegooid worden niet aan, en blijven in die put. Soms is een depressie een soort warm bad, een excuus waarom je je kut mag voelen. Een depressie is geen deel van je leven, maar overkomt je. Het is geen veilige haven, zoals het lijkt, maar een zuigende spons. Sommigen zoeken een andere uitweg, proberen te ontsnappen door dan maar hun leven te beëindigen. Want wat is het nu eigenlijk allemaal nog waard. Ik ben daar geweest, ben daar niet trots op. Ik deelde dit met niemand, want hoef geen aandacht omdat ik zo zielig ben. Ik was niet zielig, ik wist gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moest, hoe ik eruit moest komen. Gelukkig heb ik een gezond verstand, en kon ik veel relativeren, hoewel dat in de donkerste dagen ook niet meer lukte. 

Ik kreeg hulp, moest afstand nemen van dingen die me aan het hart staan, mensen die mij aan het hart gaan, ik moest leren omgaan met mijn emoties, met mijn gevoel dat ik niet meer kon sturen. Ik heb hulp gehad van Sylvia, vrouw van Dimi, een vriendin die ik ooit heb leren kennen, met wie ik een zeer diep dal heb meegemaakt, en Dimi, een van mijn mogelijk allerbeste vrienden ooit moesten wij veel te vroeg naar zijn eeuwige rust brengen. Zij hoorde mij aan, en was er voor mij, gaf tips, zonder mening. Stefan was een luisterend oor, ook iemand die ik nooit tot mijn vriendenkring rekende, maar een hart van goud heeft. Maar ik kon het niet delen met de belangrijkste in mijn leven, mijn vrouw. Omdat ik dat te moeilijk vond, omdat ik niet zielig ben, omdat het te persoonlijk was. Omdat ik sommige dingen zelf moest doen, vond ik. Tot ook dat echt fout ging en zij mij naar professionele hulp stuurde. Gelukkig was ik geen zwaar geval, en heeft de GGZ mij daar in geholpen. En de happy-pills die mij heerlijk afzwakten en mijn gevoelens verdoofden. Daardoor kreeg ik de rust die ik nodig had, en kon ik door. Daardoor leerde ik weer opnieuw relativeren, leerde ik dingen opnieuw in perspectief plaatsen. 

In de tweede helft van dit jaar moest ik de draad weer leren oppakken, met hulp van een coach en begeleiding, en een beetje de happy pills. Ik leerde praten met mijn vrouw, mijn gevoelens te uiten, iets wat ik niet of nooit deed, omdat ik mijn gevoel niet belangrijk vond. Nooit sprak ik tegen Nanda uit wat ik echt voelde, wie ik echt was, wat ik echt dacht. Ik was vaak kortaf, gemeen, sarcastisch. En dat is niet goed, zeker niet tegen de belangrijkste vrouw in je leven, de moeder van je kinderen. Ik heb open en eerlijk met haar gepraat over mij, over ons. Ik heb gesproken over wat mij bezig hield. We zijn weggeweest met zijn twee, en ik heb genoten. Nog steeds leer ik met haar te praten, na meer dan 20 jaar heb ik dat opnieuw moeten leren. Ik ben haar dankbaar dat ze bij me is blijven staan en mij niet heeft laten zwemmen. Ik heb geleerd wie echte vrienden zijn en wie niet, ik leer nog elke dag. Mijn vrienden zijn mij dierbaar en misschien soms belangrijker dan familie. Omdat zij onvoorwaardelijk voor je klaar kunnen staan als je even niet weet wat te doen. En de zwerm mensen eromheen, die niet hun ware gezicht laten zien, vallen uiteindelijk door de mand. Lieg niet tegen mij, want de waarheid komt altijd uit.  

Er zijn nieuwe mensen voorbij gekomen, oude bekenden zijn teruggekomen. Natuurlijk ook mensen kwijtgeraakt, de een doet me meer dan de ander. Ik hoop dat de vrienden die het waard zijn blijven, terugkomen, er altijd zullen zijn. Vrienden die mij vooruit helpen. Maar mijn wantrouwen tegen mensen is groter dan ooit, omdat veel mensen nog steeds nep zijn, hun echte gezicht niet laten zien, liegen omdat dat veiliger is, omdat hen dat beschermd. Ik heb geleerd wie ik ben, wat ik belangrijk vind. Als ik iemand wil vertrouwen moet die voldoen aan mijn kernwaarden: authenticiteit,  kwetsbaarheid, vertrouwen en vrijheid. Teveel mensen kloten met mijn vertrouwen, teveel mensen zijn niet echt, niet oprecht, niet authentiek. Ik heb geleerd mensen met een dubbele agenda uit mijn leven te weren, niet meer toe te laten. Ik heb geleerd als ik een keuze moet maken, dat die keus gebaseerd moet zijn op mijn kernwaarden, want daar wordt ik gelukkig van. Ik wil gewoon gelukkig zijn, net als ieder ander. 

Ik ga het komend jaar leven volgens mijn nieuwe motto, met dank aan Nanda, Hakuna Matata. Dat betekent vooral 'geen zorgen', 'wind je niet op'. Dat is voor mij heel belangrijk geworden en eigenlijk wat ik nodig heb. Hakuna Matata betekent voor mij 'neem het leven zoals het komt'. Ik plan niet meer, of in ieder geval veel minder, leef in het moment, laat het gebeuren. Ik ga geen pad uitstippelen en situaties vermijden, maar kijk elke ervaring in het gezicht, en beoordeel wat ik daarmee wil. Ik ga geen tijd meer schenken aan dingen die mijn aandacht niet waard zijn, aan mensen die vol zijn van zichzelf, die alleen om aandacht schreeuwen om de aandacht. 

Een nieuw jaar dient zich aan, 2024, een jaar waarin ik alles anders doe, maar niemand daar iets van merkt, omdat ik dat eigenlijk altijd al was, omdat ik altijd al was wie ik ben, maar te vaak mij aanpaste, te vaak de veilige weg zocht. Ik ga niet op 1 januari heel anders zijn dan ik gisteren was, ik ga verder op de ingeslagen weg. Ik ga een nieuw jaar in en ben er klaar voor, ik heb zin in een nieuw jaar, zin in nieuwe uitdagingen, het leven nemen zoals het komt. Ik wil jou helpen, als ik je dat aanbied, ik wil een luisterend oor zijn als ik denk dat je het waard bent, ik wil laten zien dat ik werkelijk iemand ben die het waard is om in vertrouwen te nemen. En soms zal ik hard zijn, sarcastisch, omdat dat in mijn aard zit. Maar als je mij echt leert kennen, heb je een vriend voor het leven. Ik zie vaak mensen die zeggen, dit jaar kies ik voor mezelf. Ik doe dat ook, maar eigenlijk zeg ik: ik kies voor het leven, kom maar op! 

 De oplettende lezer zal doorhebben dat Jeroen op een missie is. Hij is anders, hij lijkt wel wat vriendelijker, veel gezeur over vriendschappen en zo. En dat klopt. In mijn vorige blog zei ik al, we gaan niet terugkijken, we gaan geen goede voornemens doen. Het is nu een continu proces van jezelf herontdekken en nieuwe stappen zetten. Zo reed ik vanmorgen weer op de weg en was ik intens gelukkig met kilometers lang rijden zonder een of andere debiel voor me, het was geweldig. Ik rendeer het best in mijn eentje, en was zelfs teleurgesteld toen ik ter hoogte van Dronten mensen voor mij kreeg. Mensen die niet kunnen rijden. Dat doet wel iets met je, ook al probeer je het echt beter te doen. 

Herontdekken, hakuna matata. Dat is de nieuwe Jeroen, dus je laat het van je afglijden als je weer op je werk komt, en neemt de eerste espresso. Zo gaan die dingen. Vandaag is het 5 december, pakjes avond, dus zullen alle collega's rond een uur of 2 wel weer weg zijn, het lijkt wel een vrijdag. Ik ben al een tijdje genezen van de pakjesavondplaag, maar het thuisfront vind dat we er toch wat aan moeten doen. Heb ik een mening over, maar nee, hakuna matata. Kom maar op. En ook dit past in de december-thematiek, je doet het niet voor jezelf, maar voor de kindjes. Die intussen 16 en 19 zijn. Die zelf zwarte piet spelen. Maar het is gezellig, en leuk. Ook als je dat niet vind. Hartstikke leuk. Ik hoop dat iedereen de Poolse buurman heeft geïnstrueerd dat wanneer hij op de deur moet bonzen hij die zak met cadeaus niet mag houden, maar moet laten staan, scheelt gekke situaties. Onze overbuurman is sinterklaas, en hartstikke druk deze dagen. Gelukkig maar, want als hij bij ons langs zou komen had ik morgen vrij moeten nemen, werken met een flinke kater is niet heel tof. Dus kom maar op met je sinterklaas! Ben er helemaal klaar voor en ga super verrast doen. Ik heb geen zak in onze opslag op zolder zien staan, ik weet van niks. 

Op het werk ben ik er ook ingetrapt en hebben we lootjes getrokken. Gezien ieders agenda vieren we het over anderhalve week geloof ik, kan niet wachten. Nee, ik ben veranderd. Ik vind het leuk, en we doen gewoon leuk mee. Het goede nieuws is natuurlijk wel, het is de opmaat naar de kerst. En ja, dat vind ik dan toch wel leuk. Ik ben namelijk ook gewoon zo'n takkelijer die lekker veel lichtjes aan de buitenkant van zijn huis hangt, Rendier op t dak, hartstikke leuk. Binnen struikel je over de LED lichtjes en gaan we het kerstdorp maken, vet gezellig. In mijn vorige stukje had ik het nog over hoe we meer bezig zouden moeten zijn met wat om ons heen gebeurt, de mensen die het minder hebben, en dat is natuurlijk ook zo. Maar je mag ook een beetje aan jezelf denken, ik ben niet hypocrieter dan wie dan ook. Zoals ik al zei, ik rij namelijk wel goed, het ligt echt aan de rest, al die andere nep-chauffeurs. En met kerst pakken we uit. De kerstbonus is al uitgegeven voor 'ie op mijn rekening staat, want we gaan het leuk hebben. Leuk hebben kost pleuris veel geld, maar, zoals iemand ooit zei, geld moet rollen. Even die economie weer een opdonder geven. 

Veranderen gaat langzaam, is een proces. Ik ben nog steeds groot voorstander van het karma principe, en hoewel ik de laatste tijd steeds meer terugzak in mijn teringlijer rol, met dito sarcasme, ben ik nog steeds bezig met wat er om me heen gebeurt. Elke dag minimaal één random act of kindness, waar gisteren een vrouwelijke collega hoogst verbaasd was dat ik de deur voor haar openhield. Ik tilde haar niet over de drempel ofzo, maar goed, dat is al een ding tegenwoordig. Alleen op de weg heb ik dat toch minder. Dan heb ik minder begrip. Maar meer geduld, dat wel. Ik laat mensen voor die meer haast dan mij hebben, ik geef mensen de ruimte als ze moeten invoegen, het valt echt mee. En geduld doet geen pijn, helpt zelfs bij de hakuna matata. Maar vanmiddag, als ik naar huis rij, op pakjesavond, hoop ik dat iedereen inderdaad gewoon opgetiefd is als ik naar huis rij, zodat ik lekker door kan rijden en net zo relaxed aankom als ik van plan ben de auto in te stappen. hetzelfde principe als de rijstroken, ben je niet in staat normaal te doen, zoek je eigen rijstrook, maar ga mij niet lastig vallen. Vind je dat ik niet pas bij jouw idee hoe alles zou moeten, sorteer voor en pak een andere rijstrook, eigenlijk is het hele leven net als autorijden. 

Dus, mocht je Jeroen tegenkomen, en denken, waarom doen je zo naar en gemeen? Tja. Spreek me er op aan. Misschien reageer ik dan nog slechter, maar soms, heel soms, krijg ik last van het decembergevoel, heb ik begrip voor je, en wil ik wel luisteren naar je. En ben je mijn vriend, laat dat dan ook zien, want nepvrienden zoals dat zo mooi heet, die vallen uiteraard buiten de boot, de komende maanden zullen die vanzelf boven komen drijven. En dan ben jij misschien ook wel een van die graftakken die zijn eigen rijstrook krijgt. Ram ik lekker door in mijn relaxede rijstrook.

 Het is weer december. De tijd dat we met zijn allen rond de haard kruipen, of zoals bij ons thuis gezellig onze handen op de CV houden, zolang we nog gas kunnen betalen. De tijd van lichtjes, sinterklaas en de discussie of we nou zwarte of geveegde pieten willen, de kerststress, ruzie aan de kersttafel omdat die eikel er weer bij zit die alleen maar domme opmerkingen kan maken, schelden op die kutkinderen die weer vuurwerk afsteken om dan zelf goed in te slaan voor eind van het jaar. Super gezellig. 

December is natuurlijk de meest hypocriete maand van het jaar. Er wordt gerefereerd aan de wapenstilstand in WOI, waarin er even tijd werd gemaakt tussen de gevechten op leven en dood om samen de kerst te vieren. En na de kerst ga je je loopgraaf weer in om de ander dood te schieten. Ondertussen wordt er in Oekraïne aan de lopende band doorgevochten en heeft Israël besloten zijn eigen feestje te vieren, natuurlijk zullen we daar in aanloop naar de geboorte van dat jong weer mee bezig gaan. Want de rest van het jaar geeft het geen flikker dat je elkaar overhoopt knalt, maar doe dat nou niet rond de kerst. We geven Aids weer wat extra aandacht, want het is toch december, hoort erbij. Het is een heerlijke tijd, huichelaars mogen weer helemaal los. Over huichelaars gesproken, onze mooie Oostvaardersplassen zijn straks weer toneel van een heerlijke slachtpartij waar de dwazen wel weer met stro langs de hekken zullen staan, de eerste sneeuwvlokjes zijn immers gevallen. Diezelfde huichelaars zullen volgend jaar hopelijk rijendik bij de A12 staan om zich vast te lijmen, ik hoop nog steeds dat er een keer een flinke vrachtwagen aankomt die denkt 'en nu is het mooi geweest'. 

Gisteren zaten we mijn favoriete programma, Lang leve de Liefde te kijken. Ja, wij keken dit al voor het hip was. Maar gisteren zei een van de kroonjuweeltjes iets waar ik over nadacht. Nog steeds. Even het beeld schetsen: Het waren twee talenten. Ik heb mijn zoon nog gezegd, niet te grof doen, deze mensen zijn niet helemaal 100. Af en toe doen ze dat, mogen mensen met een beperking ook gelukkig zijn op tv. Dit waren van deze mensen. Het is not-done in onze woke cultuur hier iets van te vinden, maar het was categorie 'uiterlijk zegt soms alles'. Mijn zoon had gelijk met veel van zijn opmerkingen, maar woke als ik ben remde ik hem af. En zij op tv, die blijkbaar snel in bed duikt met een ander, voor mij als beelddenker echt een ding, je zou haar moeten zien, je zou je hond er vanaf schoppen, gaf aan iemand te zoeken die geen 'slecht-sarcasme' heeft. Wat is slecht sarcasme?? Ik, die vol december in duikt met warme gevoelens en liefde, probeer dit te plaatsen. Mensen beschuldigen mij wel eens van sarcasme, ik vind het wel meevallen. Maar wat is dan in godsnaam slecht sarcasme? Als dit jaar mij iets heeft geleerd is het wel dat sarcasme ook een verkapte vorm van verstoppen is, maar het is wel iets waar ik zo verdomde goed in ben, een aangeboren talent, alleen heb ik dan ook slecht sarcasme? Ik zal de redactie eens bellen of ik haar nummer mag, dan kunnen we, na een goede pot seks, vlag over de kop, neuken voor het vaderland, het er eens over hebben. Want zo slecht ben ik niet, is mijn sarcasme dan wel slecht? 

Karma scoor je niet in één maand, je krijgt geen extra punten door één dag te geven om aids, je wordt niet beter van die 5 euro in de pot van het leger des heils gooien omdat het kerst is. Doe elke week een random act of kindness, kijk om naar die buurman/vrouw die het zo kut heeft, wees eerlijk naar elkaar en praat eens normaal met elkaar, zonder te beschuldigen of wijzen. Ook een homo wil wel eens een dom heterogesprek over voetbal voeren, en als je niet weet wat je bent, check even hoe je plast.. Zolang het niet door een buisje is, is er een bepaald vakje waar je toch in past. Ook al voelt dat niet zo. Leven is te kort om je overal druk om te maken, doe ik wel voor jullie! Ik wens iedereen echt een heerlijke, warme december maand, ik hoop dat we langzaam aan beseffen hoe goed wij het in ons landje hebben, deel de weelde, en behandel een ander zoals je zelf behandelt zou willen worden, in alle omstandigheden. 

 Heel vaak al zeg ik dat we eens normaal moeten doen. En heel vaak erger ik me weer kapot aan dingen die ik zie, lees, hoor. Dan wil ik alweer een reactie schrijven, gal spugen, noem het maar op. Het is soms vreselijk moeilijk om iemand niet literair de huid vol te schelden, omdat ze in mijn ogen grote onzin uitkramen. Ik ben goed met woorden, sommige komen niet verder dan KK-lijer. Dat zijn ook lastige discussies, maar ik ga ze aan, kom maar op. Vandaag had ik zo'n moment dat ik begon met 'wat als'... 

Dan lees ik weer een of andere wappie die op social media orakelt over het Noorderlicht, want er zijn testen van HAARP, dus ja, noorderlicht mijn kontgat, we worden besodemietert.. Mijn vingers jeuken om te reageren. Maar ik heb die wappie wel gewoon hoog zitten, als mens een gezegend intelligent persoon, dus ga ik niet afbranden, geen zin in, is ook helemaal niet nodig. Gezeur uiteraard over het WEF en meneer Timmermans.. Hap hap.. Maar eigenlijk is Timmermans misschien wel het beste wat ons kan gebeuren, hij lijkt mij een erg goede premier en goed visitekaartje naar het buitenland. Daarvoor hoef ik het niet eens te zijn met hun standpunten. Dat Rutte niet het beste uithangbord was, dat moge duidelijk zijn. Hoewel nog steeds beter dan Harry Potter. Maar goed, de kern: Ik heb niet gereageerd, geen enkele keer. Ik dacht namelijk "ja, dat kan natuurlijk, maar ieder is overtuigd van zijn eigen gelijk". Als ik zou reageren krijg ik weer een tegenreactie, al zou ik het kunnen onderbouwen met feiten, omdat er in de beleving van velen fout nieuws de wereld in wordt geslingerd. 

Dus, al die social media tijgers, alle 'vaccinaties-zijn-de-bron-van-alle-doden' aanhangers, alle Baudet is god roepers, doe je ding. Als we dat gewoon allemaal tolereren, zoals velen mij ook gewoon negeren, dan kunnen we weer prima naast elkaar leven. Samen een biertje pakken, terwijl we slap ouwehoeren over de hangtieten van de buurvrouw of het vreemdga gedrag van de overbuurman. Als we gewoon accepteren, over en weer, dat we nu eenmaal niet hetzelfde denken over politiek, en dat accepteren, dan wordt de wereld weer gezellig, polariseren we minder, en kan iemand gewoon een keer in zijn jurk en laknagetljes zijn snor bijwerken naast je in de heren wc. Want wat kan ons dat jeuken? Misschien is dat wel de sleutel tot het 'laten we weer normaal doen', uiteindelijk vonden we dat allemaal leuker toch?

 Steeds meer adopteren wij de feestdagen welke in de US van A gebruikelijk zijn. En zoals dat in het heerlijke kleingeestige en angstige Nederland werkt vinden veel mensen daar wat van. Ik ook, want ik vind overal wat van, dat weten jullie wel. Alleen ben ik daar, verrassend, een stuk positiever over. Niet omdat alles uit de Amerikas beter is, verre van, maar de feestdagen zijn namelijk niet exclusief Amerikaans. En ik wordt een beetje moe van die mensen die dan weer lopen te piepen op reacties onder nieuwsberichten dat 'kinderen bang worden van die enge dingen met Halloween'. Ik weet niet of ze allemaal onder een steen leven, onze toetsenbord-krijgers, maar kinderen staan in de rij, nee, vallen over elkaar heen om naar Fright Nights te mogen, kinderen vinden het geweldig. En veel bijdehante kinderen van tegenwoordig lopen toch rond met "ah, is nep, zie je zo". Wij, de ouders van deze mogelijk ernstig psychisch belaste kinderen, zijn het probleem. Ik heb al eens eerder gezegd, dat we wat meer los moeten laten, dat geldt hier ook. Vandaag, een lesje geschiedenis. 

Dan Halloween, ontstaan in de 16e eeuw in Schotland (sorry), een verbastering van 'All Hallows Even', de avond voor Allerheiligen. De meeste van jullie weten dit inmiddels al. Natuurlijk bestaat er een linkje met het Samhain, dat al veel langer onder de Kelten gevierd werd. Tegenwoordig is het ook hip om soort van heks te zijn, of zoals we dat eigenlijk noemde, van die geitenwollen-sokken tiepjes, en die omarmen massaal Samhain en al die rituelen eromheen. Prima, maar het is gewoon een heilig feestje. En natuurlijk wordt het allemaal als Ketterij ervaren, maar nee, het heeft een Gristelijke oorsprong, onverwachts. Het Trick or Treaten, wat wij in Nederland bedelen noemen, gebeurde in die tijden ook, al was dat niet als zombie verkleed met je AH-tas langs de deuren. De immigranten (je verwacht het niet) namen het mee naar de Verenigde Amerikas, zij maakten onder andere van het uithollen van rapen het uithollen van pompoenen, omdat ze een tekort aan knolrapen hadden. 

Nou Jeroen, kut vermoeiend hoor, dat betweterige geschiedenis lesje, heb je ook een moraal? Zekers.. We lopen in Nederland vaak roomser dan de paus te zijn, en af te geven op al die 'commerciële' feesten, terwijl de oorsprong in alle gevallen dus gewoon ligt in ons geloof in een heilige messias, tenminste, onze voorouders die daar wat fanatieker in waren. Daarom vieren we kerst uitbundig, maar vinden we Valentijn maar overdreven en een uitvinding van het kapitalisme, en is Halloween een dom Amerikaans feestje. Is dus niet zo. Dat is ook waarom wij, ons gezinnetje, dus Halloween combineren met Sint Maarten, dat in Nederland wel algemeen geaccepteerd is. Terwijl we van origine dus al die feesten altijd meegedragen hebben. 

Als je dus weer loopt te janken dat 'het weer Valentijn is, wat een onzin', denk dan even na of je de kerst ook viert, de oorsprong is gelijk. En als je niet aan Allerzielen doet (schuldig), maar wel aan Halloween, dan is dat ook ok, want het is gewoon een bestaand feest, vanuit onze heerlijke Gristerlijke opvoeding. Ik versier mijn huis, probeer het eng te maken, vloek op de wind en regen in Nederland, we staan verkleed klaar op 11 november om iedereen te ontvangen. Overigens: Goed gebruik op 11 november, de kinderen krijgen snoep, in sommige plaatsen staat een drankje klaar om de inwendige koude volwassene, moe, nat en kapot van het slenteren, te verwarmen. Omarm je verleden, en vier mee. 

 Dan lees je zo'n stukje van mij, over vriendschap en zo, en denk je, ja maar Jeroen, er is toch meer.. heb je geen mening over Israël om maar wat te noemen.. Ach, jazeker, maar het is zo gevaarlijk een standpunt in te nemen in een discussie waarin het westen uiteraard de joden steunt, al is het maar vanuit moreel besef, is het ook moeilijk omdat Hamas een stelletje Islam terroristen zijn die vanuit Egypte ooit bedachten dat zij zich met de Palestijnen moesten bemoeien, een volk dat gewoon een plek zoekt om te wonen en min of meer een soort van recht hebben op dat gebied, puur cultuurhistorisch gezien, en niet gedicteerd door een of ander groot verhalenboek. Dus nee, maar het sluit wel aan op wat ik al zei over vriendschap..

Dan wordt 'ie bruut wakker geschud, want er zijn ineens aanvallen. Terroristen! Hoe kan het dat hij dat niet wist, zijn netwerk van spionnen en zelfmoordcommando's onder de vlag van de Israëlische geheime dienst, alom gevreesd, heeft dit niet voorzien. En dan blijken het die oproerkraaiers te zijn van Hamas. Een soort eeuwigdurende jeuk na een vlooienbeet. Hij checkt gauw met zijn vrienden wat te doen, stuurt een appje naar Putin, die hem uiteraard adviseert gewoon keihard terug te slaan. Snoeihard. Want zo doet hij dat ook. Vol trots deelt hij een paar Gifjes over Russen die in Oekraïne lachend een mooie jongedame verkrachten en haar daarna in de goot flikkeren en wat kogels in haar lijf schieten. Beide lachen, Netanyahu weet zijn plan. 

Ik weet, mijn fantasie neemt af en toe een loopje met mij, maar ik zie het zo voor me, zeker nu het Israëlische leger via X (in het pre-Musk tijdperk ook bekend als Twitter) de Palestijnen vriendelijk verzoekt de Gaza te verlaten ivm de Hamas dreiging, ze willen de boel daar nu even goed leegruimen. Hoe mooi kan het zijn, dat notabene Hamas, fanatieke ex-Isis klantjes, die zeggen namens de Palestijnen te vechten, waar de meeste Palestijnen zich toch wat afzijdig van houden, nu mogelijk maakt waar hij al decennia mee bezig is, en dit nu in recordtijd voor elkaar krijgt. Putin zal hem gegarandeerd een duimpje hebben gestuurd vanmorgen, zich achter de oren krabbend waarom het bij Netanyahu nou wel lukt. 

Ik vier een feestje, en nodig een stuk of wat vrienden uit, natuurlijk kan niet iedereen, maar het gemak van de social media is er dan wel. Netanyahu viert een ander feestje, en nodigt nog even niemand uit. Maar krijgt wel weer nieuwe vriendschapverzoeken, van alle wereldleiders, want je wilt nu natuurlijk wel in zijn vriendenlijstje staan. Maar als hij zijn verjaardag viert nodigt hij al die rukkers niet uit, wees maar niet bevreesd. Ik schrijf dan liever een stukje over vriendschap, wat dat nou echt inhoudt, kijk beschouwend naar het gedonder in Oekraïne, Israël, Libanon, Korea, Afrikaans continent, en denk alleen maar : Zouden zij daar niet eens moeten nadenken over hoe vriendschap echt werkt? Wat ik vind, denk over mijn vrienden of mensen die voorheen vrienden waren, kan dat daar niet ook gewoon? Nodig elkaar eens uit, heb het er nog eens over. Dat feestje vieren kan dan altijd nog, alleen heb je dan geen raketten nodig en duizenden onschuldige mensen die het leven laten omdat zij geen fuck om al jullie oorlogen geven, maar liever ook een feestje vieren. 

Binnenkort staat er iets heel bijzonders te gebeuren, ik ga mijn verjaardag vieren. Ja, even van de schok bekomen, ik snap het.. Meestal laat ik dit zo geruisloos mogelijk voorbij gaan, ergens trekt een verjaardag ook altijd mensen aan die je anders nooit ziet, familie waar je niet op zit te wachten, liefhebbers van gratis drank zonder inhoud, die mogen van mij lekker thuis blijven. Dit jaar was een bijzonder jaar waarin ik ook mijn vrienden weer heb leren kennen, mezelf opnieuw heb leren kennen en dus wil ik dit jaar vieren. Als je dan je verjaardag gaat vieren krijg je altijd dat ding, wie nodig je uit? Ik heb een Facebook vriendenlijst van 314 man. Ik ben geen project X man, dus dat wordt m niet. Het afhuren van een feestzaal voor mijn verjaardag vind ik ook overdreven, ik wordt pas 28. Ergens moet je kiezen en kortwieken, kortom, wie zijn je vrienden, wie wil je erbij en wie niet.

 Ik werk met een soort classificering, in mijn hoofd. Ik heb mensen die ik ken, ik denk dat dat zo’n 80% van mijn vriendenlijst is op FB. Ik ken ze in ieder geval alle 314. Maar dan heb ik het over kennissen, geen vrienden. De groep vrienden is een stuk kleiner. En dan heb je nog vrienden, echte vrienden en beste vrienden. Dat klinkt gek, maar vrienden zijn mensen die ik mag, fijn vind om bij te zijn, maar ook graag niet te dichtbij hou, gewoon leuk. Echte vrienden zijn die vrienden die genoeg hebben aan een woord om je te begrijpen, die jij helpt, en die jou helpen, zonder tegenprestatie. En beste vrienden, dat is altijd een select groepje. Mijn selecte groepje is bijzonder klein. Dat vind ik ook prettig. Dat zijn dan ook altijd de mensen die het beste weten wat mij gebeurt, mijn gezin, noem het maar op. Mensen die letterlijk altijd klaarstaan als het nodig is, die er zijn, en je nooit laten vallen. Sommige mensen noemen iedereen maar hun vriend, maar geloof mij, een vriend is echt wel iets anders dan elkaar kennen en slap ouwehoeren.

 Dus daar baseer je je lijst op. En natuurlijk kijk je wie kunnen bij elkaar en wie echt niet, dat laatste valt bij mij gelukkig mee. Maar ik ontdekte ook iets anders. Ik ontdekte dat ik mensen in mijn vriendenkring heb die ik beschouw als echte vrienden, zelfs beste vrienden, waar ik al heel lang niks van hoor. En niet eens persé omdat ik niks meer laat horen, maar omdat hij/zij niks laat horen. Onbekend waarom, bewust of onbewust, of alleen gissen van mijn kant. Dat doet mij pijn, omdat ik mijn beste vrienden koester, belangrijk vind. Omdat ik met mijn vrienden ook graag onderlinge problemen gewoon uitpraat, want je bent een vriend. Die ik daarom zelfs niet eens uitnodig. Omdat ik het dan ook wel goed vind, blijkbaar zijn er redenen waarom wij geen vrienden moeten zijn, en deel je die niet. Prima. Maar het doet pijn. Dan denk ik altijd aan het liedje “vriendschap” van het goede doel. En uiteindelijk hebben ze gelijk, hoe hard ook. Vriendschap is kwetsbaar en snel weg.

 Jeroen, wat een stom, zoetsappig stukje. Sorry! Mijn therapeut zei mij “hoe wil jij herinnerd worden als je dood bent”, best een gekke vraag. Mijn antwoord was “Hij mocht er zijn”. Mensen kennen mij om mijn grote bek, mijn hart op de tong, mijn cynische blik, mijn bijtende sarcasme, maar er zijn er maar een paar die weten wie ik echt ben, mij waarderen om wie ik ben. Denk maar eens bij jezelf na, hebben wij, jij de lezer en ik, ooit echt ruzie gehad? Waarschijnlijk niet. Want zo ben ik ook, ik maak niet snel ruzie, dan heb je het echt goed verkloot. En spreken we elkaar ook niet meer. Ik heb het goed voor met de mensen die ik ken, mijn vrienden zijn mij veel waard. Je bent dan ook niet zomaar een vriend. Nee, je hoeft er niet trots op te zijn mijn vriend te zijn, ik ben het wel als je mijn vriend bent.

 Ik heb 314 vrienden, maar als ik mijn FB echt open zou stellen voor mijn vrienden had ik er nog 35 over. Mijn verjaardag wordt een moment in het jaar dat ik vier dat dit jaar voor mij een mooie nieuwe start is waar ik met plezier naar voren kijk en dingen doe die ik leuk vind. Waar ik niet meer naar achteren kijk. Dat wil ik delen met mijn vrienden, maar dat betekent ook dat ik vaak stil sta bij de vrienden die afgehaakt zijn, die ik mis, waar ik niet meer mee spreek, maar die ik er ook zo graag wel bij had gehad. Omdat ik dan misschien een gemene, nare kerel lijk aan de buitenkant, maar ik bedoel het echt goed. En mijn verjaardag vier ik echt alleen als ik dat wil, maar dan wel met hen die het voor mij zo mooi maken! Ben je niet uitgenodigd, no hard feelings, zo is het leven ook. Betekent niet dat ik je niet waardeer, als je dit allemaal gelezen hebt, hoop ik dat je het begrijpt. Toch heb ik ook het gevoel dat ik mensen vergeet, dus wees niet te gefrustreerd, soms ben ik net een mens.. 

De periode na de zomervakantie, zo rond prinsjesdag, is altijd heerlijk. Alles is weer aan het werk en actief, dus de grote tombola begint weer. Komkommertijd is voorbij, voor mensen als mij, die overal een mening over hebben, breken heerlijke tijden aan. Keuzes maken, ga ik weer over Angela de Jong zeuren, de citroen in dienst van AD die elk tv programma in de basis afzeikt tenzij het voldoet aan een of ander onbegrijpelijk intellectueel non-niveau zodat zij weer in talkshows haar volledig ondeskundige en ongefundeerde mening mag etaleren alsof zij namens 'het volk' spreekt? Nee, te makkelijk. De A12 wordt dagelijks bezet door de activisten van Extinction Rebellion, een groepering waar ik mij dertig jaar geleden vast bij had aangesloten uit idealistische en anarchistische overwegingen, maar waar ik nu vooral een beetje medelijden mee heb en hoop dat ze ergens de geest krijgen zinvolle acties te doen op plekken waar de impact groter is dan 5 minuten omrijden en elke keer teruglopen vanaf het ADO stadion, eigenlijk maken zij het zichzelf al moeilijk, hoef ik niet te doen. 

We hebben een partij van intellectuelen, voorgezeten door levenslange koorbal Thierry Baudet. Ik ga er nog steeds van uit dat er een link is tussen Beau van Erven Dorens en Thierry, die beiden hun studenten tijd nog steeds niet echt ontgroeid zijn. Waar Beau graag een beetje de randjes opzoekt en mensen onbewust bewust probeert te mobiliseren, gaat Baudet vol de aanval in tegen alles wat gezond verstand is. Als hoogtepunt werd hij gisteren door Peroxide-Pietje op zijn plek gezet, nadat hij wist te vertellen dat de maanlanding niet echt gebeurd was (klopt natuurlijk, gewoon een studio in Hollywood, weet iedereen) en dat 9-11 ook niet echt was. Als zelfs de Limburgse beroepsgek een andere gek gaat afvallen dan is er toch iets niet goed hoor. En als het studentenorakel dan ook nog roept dat er op die bewuste dag wel degelijk twee gebouwen op een gebouw zijn neergestort en de gebouwen zijn ingestort (kijk maar terug, dat heeft 'ie gezegd), ja, dan kun je mij wegdragen hoor. Dat is het niveau van onze huidige keuze. 

De zomervakantie, een periode waarin iedereen zich kan bezinnen, we het stof neer laten dalen, ongegeneerd het milieu naar de tiefus helpen door met onze caravans naar het buitenland te rijden of te vliegen naar verre oorden, om te ontspannen. Daarna komen we terug, duiken we allemaal de auto weer in om aan te sluiten bij de dagelijkse files en in een heerlijk rustig tempo de diesel dampen van de vrachtwagens om ons heen weer inademen, terwijl de fabrieken hun gifdampen uitbraken over weidse landen. Openbaar vervoer stroomt vol met studenten die hun OV kaart optimaal benutten, ook omdat het voor ons klootjesvolk niet meer te betalen is om met de trein te gaan, Prorail en passant aankondigt dat ze te weinig personeel hebben en daarom de belangrijkste routes voor onze polder maar niet meer naar Amsterdam CS laat rijden en sowieso wat minder per uur. Het gaat altijd weer een stukje beter, zo net na de vakantie. Ik geniet optimaal van alles wat we weer naar de pleuris helpen, de gekkigheid die loskomt, het circus Ajax waar elk jaar weer alles net niet loopt zoals het hoort en paniekvoetbal de norm is, het moeilijk is voor mij te kiezen waar ik het over ga hebben. Dus laat ik het hier nu maar even bij, tot zich weer een mooi onderwerp aandient. Misschien die Dutch Disease binnenkort maar eens fileren. Tot die tijd wens ik eenieder veel wijsheid bij het wennen aan het leven na de komkommertijd en heb een beetje begrip voor elkaar, niet iedereen heeft alle hersencellen op een goede manier in gebruik, dat gebeurt soms gewoon. 

 Ik hoor bij een subcultuur. Zo. Dat is eruit. Waar dit vandaan komt? Nou,vandaag in de auto dacht ik aan allerlei onderwerpen om over te schrijven, zoals bv onze klimaatdrammers, onze wokies (Niet te verwarren met wookies uit Starwars), stempeltjes, de verkiezingen, maar eigenlijk wou ik het hebben over de metalcultuur. Niet iedereen associeert muziek gelijk met een gedachtengoed, maar in alle muziekstromingen komt dit voor. De muziek verbindt, zorgt voor een band waardoor je je in een warm bad waant als je ergens "bij hoort". 

Het is simpel, klassieke muziek trekt vaak of de oudere medemens, of de mensen met een hoger opleidingsniveau die dit van huis uit vaak meekrijgen. Rap en Hiphop wordt gevoed door leven 'op de straat'. Onze Nederlandse Gangsta's, zoals de mocromaffia of andere leipos voelen zich als de Amerikaanse gangs en identificeren zich al snel met de muziek. En niet allemaal hoor, maar een groot deel zeker, of mensen van afro-Amerikaanse origine (of in Nederland gewoon Surinaams mag ook). Popmuziek is voor 'de massa', veel mensen vinden het oke, en zijn soms zelfs fan van Coldplay. Erg sneu voor ze natuurlijk, maar het gebeurt. En zo kun je elk genre afpellen, en hoort daar een groep mensen bij waar bij vaak het stereotype klopt. 

Ik luister al een tijdje metal, en ben daar zeer divers in. Ik ben een muzikale vuilnisbak en vind veel mooi, maar ook veel absoluut niet. Mensen die mij kennen weten mijn mening over een Kensington om maar wat te roepen. Binnen de metal zijn veel subgenres, van wazige droommetal en efteling metal als Within Temptation tot "pop-metal" (metallica), maar ook agressieve Hardcore, zeg maar de gabbers onder de metallers, vrolijke piraten metal (hou op). Voor ieder wat wils. Wat identificeert dan zo'n subcultuur? Want elke muziekstroom heeft zulke splitsingen. Als je binnen de metal luistert naar de bijzonder vrolijke muziek van een Paradise Lost of My Dying Bride, twee van mijn favorieten, zullen de meeste denken, na de schok van het luisteren naar Doom-metal, dat hier vreselijke dingen worden bezongen, het depressief is, naargeestig, duister. En dat klopt, maar de krochten van de metalhel zijn nog veel dieper, want voor elke buitenstaander is dat al erg donker, maar dan heb je bijvoorbeeld een Shining (zonder toeters), die voornamelijk zingt over het beëindigen van je leven op vreselijke manieren. Luister je naar een beetje leuke Death Metal hoor je vooral "BLuarggh RGGHH".. Klopt ook, maar hun teksten zijn eigenlijk altijd lekker luchtig, over zombies en dat soort ongein, de hel, demonen, je kent het wel. De subcultuur wordt hier eigenlijk gedefinieerd door de instelling van veel metallers. 

Over het algemeen zijn metallers knuffelberen. Stoer aan de buitenkant, maar gewoon prettige lui in de omgang, vaak onzeker, relaxed. Dat uit zich op veel manieren. Ik kom bij veel concerten en festivals, en kom eigenlijk nooit relletjes ofzo tegen. Dit had ik wel bij the Prodigy, en zelfs al een paar keer bij Pinkpop. Maar nooit bij een metalfestival. Mensen corrigeren elkaar, en vaak is het drankgerelateerd en denkt de gemiddelde metaller al gauw 'laat maar gaan, die valt zo wel om'. Metallers hebben over veel dingen een mening, maar maken zich zelden druk. Natuurlijk heb je uitzonderingen, die denken dat het Capitool bestormen echt een vet goed idee is, maar die heb je overal. Als we kijken naar de vrienden van Extinction, dan zullen er vast een paar metallers bij zitten, maar denken we over het algemeen 'laat ze maar lekker doen als ze daar blij van worden'. Maar dan vinden we er wel wat van. 

Helpt het om in een vakje geplaatst te worden en zo bij een subcultuur te horen? Nee, ik kan ze niet even bellen als ik een kutdag heb ofzo. Maar elke keer dat ik een concert of festival bezoek voelt het weer als thuiskomen. Vaak ken ik niemand, maar krijg je altijd wel ergens aanspraak en hoor je erbij. Dat is wat ik bedoel met die relaxede instelling. Het is al gauw goed, ze maken zich niet druk. Iedereen is gelijk, en als er een biertje bij is, is het prima. Maar ik merk ook steeds vaker dat het gedachtengoed vaak overeenkomt met mijn gedachtengoed. Dus toch een bruggetje naar eerder genoemde onderwerpen. Zo zijn sommigen zeer rechts, sommigen zeer links, maar een grote meerderheid 'vind t prima'. Als er dus klimaatdrammers de A12 staan te blokkeren, dan rijden we toch een stukje om, geen probleem. Als Forum voor Democratie weer ongenuanceerde onzin uitkraamt, gaan wij gewoon verder. Het is niet dat het niet interesseert, maar de gemiddelde metaller is te nuchter om zich daar hard druk om te maken, de moeite niet waard. 

Het horen bij een subcultuur geeft sommige mensen houvast, een identiteit. Daar heb ik minder last van. Natuurlijk draag ik "de kleuren" van mijn subcultuur, in het geval van metal is dat letterlijk zwart, en vaak bandshirts. Maar niet voor de identiteit. Meer omdat we bijvoorbeeld een band steunen of iets gewoon gaaf vinden. Ik vind het fijn om te weten dat ik half oktober mogelijk weer een festival heb met allerlei doom metal, waarbij ik nu al weet dat het vast gezellig wordt, omdat we allemaal op dezelfde golflengte zitten. Als we dat nou in onze maatschappij ook eens deden, wat nuchterder naar dingen keken, mensen in hun waarde lieten en wat vaker dachten 'laat maar gaan', dan zou onze samenleving een stuk prettiger worden. Als we nou eens gewoon van onze Hollandse identiteit een eigen subcultuur maken, waar we elkaar accepteren en zien voor wie we zijn, dan zouden we een stuk gelukkiger worden. Denk daar maar eens over na.